Wydarzenia

Uroczyste spotkanie w Kolhapur

Ambasada Rzeczypospolitej Polskiej w Nowych Delhi zorganizowała dwie wyprawy do Indii – w 2018 r. do Balachadi na uroczystość 100. rocznicy uzyskania niepodległości przez Polskę i w 2019 r. do Valivade-Kolhapur na uroczystość 80. rocznicy wybuchu II wojny światowej. W pierwszym wyjeździe uczestniczyli zesłańcy i osoby towarzyszące związani uczuciowo z Balachadi, a w drugim z Valivade.

Kolhapur, dnia 13 września 2019 r. Bierzemy udział wśród tysięcy mieszkańców miasta w święcie bóstwa obfitości i dobrobytu Ganeszy. Zajmujemy miejsca na zaimprowizowanej trybunie. Przed nami istny ludowy festyn – spektakl. Na arbie wiozą Ganeszę, boga z głową słonia. Przed nim korowód tancerek wybijających rytmy na metalowych piszczałkach. W tańce włączają się nasze „Indianki”. Przednia zabawa. Niesamowity tumult. I wtedy przypominam sobie moje Valivade sprzed lat, jak podczas kończącego się monsunu hindusi organizowali procesje z Ganeszą usadowionym na udekorowanej arbie. Szli za nią, śpiewając swoje religijne pieśni. Starsi mieszkańcy osiedla traktowali te hinduskie obrzędy jako pogaństwo. Mnie to „brało”, interesowało, więc chodziłem w tych hinduskich procesjach i razem z nimi śpiewałem, nie rozumiejąc, o czym są ich pieśni. Po latach jakiś hindus powiedział mi, że są to pieśni religijne o „Największej miłości Boga…”. Przecież Bóg jest jeden. Po latach, nasz św. Jan Paweł II wypowiedział znamienne słowa o współistnieniu religii.

Valivade-Kolhapur, dnia 14 września 2019 r. W miejscu naszego nieistniejącego już osiedla Valivade hindusi zainicjowali utworzenie muzeum pamięci. Niestety ogromna powódź, która nawiedziła w tym roku okolice Kolhapur, uniemożliwiła jego wykonanie. Zgromadzone środki miasto musiało przeznaczyć na potrzeby powodzian. Piękne są słowa na znamionowej, muzealnej tablicy: „Memorial Museum. Spreading fragrance of eternal friendship between India and Poland” – „Muzeum Pamięci. Rozprzestrzenia zapach wiecznej przyjaźni pomiędzy Indiami i Polską”. Przed oficjalną uroczystością – spotkaniem z liczną miejscową ludnością przystrojono nas w hinduskie turbany. Oficjeli umieszczono za prezydium w olbrzymiej sali na powietrzu. Wysłuchaliśmy przemówień m.in. członka indyjskiego parlamentu Sambhaji Chhatrapati (głównego sponsora naszego pobytu w Kolhapur) i JE Adama Burakowskiego, ambasadora RP w Nowych Delhi. Zebrani mogli też usłyszeć polską mowę, którą przypomniałem w swoim wystąpieniu. Powiedziałem, że w tym miejscu kiedyś przez pięć lat była ona stale słyszana. Rozpoczynając przemówienie, podniosłem w górę, na znak przyjaźni, dwie flagi – polską i indyjską, co widownia przyjęła z aplauzem.

Po spotkaniu gościł nas w swoim pałacu maharadża Kolhapur. Przekazaliśmy mu piękny album o Polsce i zdjęcie małego maharadży Księstwa Kolhapur Shivaji VII z odwiedzin sierocińca osiedla Valivade w 1943 r. Potem uczestniczyliśmy w uroczystym złożeniu wieńców pod naszym pomnikiem Wdzięczności w miejskim parku i pod pomnikiem na wojennym, chrześcijańskim cmentarzu, na którym spoczywają zmarli przed laty w Valivade Polacy. Zapaliliśmy znicze na grobach bliskich i modliliśmy się za ich dusze, m.in. za śp. Wandę Nowicką – Malati Kashikar, Polkę, która w Valivade wybrała za męża Indusa. Ja miałem okazję zmówić pacierz na grobie śp. Magdaleny Otto, matki mojej przybranej siostry śp. Janiny.

Wieczorem w niezwykle domowej atmosferze gościli nas nasi przyjaciele państwo Priya i Vijay Gaikwad.

15 września uczestniczyliśmy w niedzielnej mszy świętej w kościele rzymskokatolickim St. Francis Xavier’s, odprawianej w języku angielskim. Kościół pełen hinduskiej młodzieży, a wśród nich my, Polacy – „Indianie” z Valivade. W latach czterdziestych ubiegłego wieku podobnie modliliśmy się w Valivade, w polskim kościele pw. św. Andrzeja Boboli, a msza święta była odprawiana w języku polskim. Jeszcze przed komunią uderza mnie braterska chwila, gdy ksiądz wypowiada słowa „Przekażcie sobie znak pokoju”. Podchodzi do mnie jedna, druga Induska – religia łączy.

Po mszy świętej ksiądz zaprasza nas do parafialnej salki. Goszczą nas. Padają krótkie informacje o naszych odwiedzinach w Kolhapur i wtedy nagle intonuje „Boże, coś Polskę przez tak liczne wieki”, podchwytują wszyscy, a gdy kończymy pieśń słowami „Ojczyznę wolną pobłogosław, Panie”, wzruszenie udziela się wielu, łzy kręcą się w oczach. Przed laty w osiedlu Valivade śpiewaliśmy „Ojczyznę wolna racz wrócić, Panie”. Tak też stało się po wielu latach. Bogu dzięki za wolną Polskę. W tym odległym w czasie Valivade ja i wielu z nas przyjmowało pierwszą komunię świętą i bierzmowanie. I tam kształtował się nasz duchowy charakter.